In een hartstochtelijk en ietwat wanhopig video richt Bennie Miranda, zelfbenoemd verdediger des presidents, zich tot niemand minder dan president Chan. Of zoals Bennie het zegt: “Mijn president.” Hij eist, smacht en smeekt om betaling voor zijn ‘keiharde’ arbeid tijdens de verkiezingsperiode en ver daarbuiten – al 18 maanden lang. Zonder zwart-op-wit bewijs, zonder contract, maar met bergen screenshots. Want wie heeft een arbeidsovereenkomst nodig als je WhatsApp hebt?
Volgens Miranda was hij dag en nacht online, op televisie en het internet. De echte campagneheld van de digitale loopgraven. Maar zijn gigabytes? Nooit vergoed. Zijn vakantiegeld? Onvindbaar. Zijn bonussen? Afwezig. Zijn “dochtersschaaf”? Onbekend, maar blijkbaar essentieel.
De klacht richt zich ook op zijn collega’s Eduard en Dijksteel – die volgens hem met alle privileges en een vet salaris in de Surinaamse zon zitten te bakken. Terwijl Bennie, patriottisch tot in de tenen, met lege handen achterblijft. Of liever gezegd: met een handvol screenshots.
Tussen de regels door lijkt Miranda vooral te worstelen met iets waar veel politieke bondgenoten last van hebben na verkiezingstijd: geheugenverlies bij de top. “we regelen het” werd hem herhaaldelijk beloofd – wat inmiddels de slogan van zijn frustratie lijkt te zijn.
De video eindigt met een dramatische oproep tot een schikking. “Laten we gewoon een schikking treffen,” stelt hij voor, wellicht in ruil voor zijn verdere stilzwijgen of het stopzetten van zijn ‘dienstverlening’.
Misschien is het tijd dat de overheid inderdaad wat transparanter wordt in haar vergoedingenbeleid. Maar ook tijd dat Bennie beseft dat politieke loyaliteit zonder contract vooral goed is voor speeches, niet voor salarissen. En dat screenshots zelden wettelijk bindend zijn.
Lees ook: