Het conflict in het Midden-Oosten zet de relaties tussen de 57 Arabische en moslimlanden onder druk. Ondanks de voortdurende aanvallen van Israël op Gaza en Libanon, kiezen sommige Arabische landen, zoals de Verenigde Arabische Emiraten, voor normalisatie van diplomatieke relaties met Israël. Deze aanpak wordt echter bekritiseerd door landen zoals Jordanië, die oproepen tot een oplossing voor de Palestijnse kwestie. Hoewel Jordanië voorstelde om Israël veiligheidsgaranties te bieden in ruil voor een Palestijnse staat, blijft Israël vasthouden aan zijn militaire strategie zonder concessies te doen.
Voor veel Arabische landen blijft de Palestijnse kwestie centraal staan in hun diplomatieke overwegingen. De escalatie van geweld in Gaza heeft de focus teruggebracht naar de rechten van de Palestijnen en de vraag hoe Israël gedwongen kan worden tot onderhandelingen. Jordanië drong aan op een oplossing waarbij veiligheidsgaranties worden geboden aan Israël in ruil voor een onafhankelijke Palestijnse staat, maar deze oproepen lijken weinig effect te hebben op de Israëlische regering. In plaats daarvan zet premier Netanyahu zijn militaire operaties voort, wat de spanning in de regio verder aanwakkert.
De verdeeldheid onder Arabische landen benadrukt de moeilijkheid van een gezamenlijke reactie op het conflict. Sommige leiders roepen op tot concrete maatregelen, zoals het terugtrekken van diplomaten of het verbreken van economische banden met Israël, terwijl anderen blijven geloven in diplomatie en economische samenwerking als instrument om invloed uit te oefenen. In de Arabische wereld groeit echter de frustratie onder burgers, die steeds meer druk uitoefenen op hun regeringen om krachtiger op te treden.
De instabiliteit in het Midden-Oosten neemt toe nu de situatie in Gaza verslechtert en de gevechten zich uitbreiden naar Libanon en Syrië. De Arabische landen staan voor een moeilijke keuze: blijven zij inzetten op normalisatie en diplomatieke oplossingen, of kiezen ze voor strengere maatregelen tegen Israël? Wat duidelijk is, is dat zonder een gezamenlijke koers de regio kwetsbaar blijft voor verdere escalatie en conflicten, met de Palestijnse kwestie als brandpunt van deze spanningen.