Paramaribo – Het Klinisch Chemisch Laboratorium van het Academisch Ziekenhuis Paramaribo (AZP) ligt al sinds maandagavond stil vanwege een “technisch probleem”. Dat betekent dat er sinds die tijd geen bloedtesten uitgevoerd kunnen worden. Wat begon als een korte mededeling van het ministerie van Volksgezondheid is inmiddels uitgegroeid tot een publieke vertrouwenscrisis.
De mededeling van Volksgezondheid – dat patiënten voor niet-levensbedreigende hulp zich tijdelijk moeten melden bij andere spoedposten zoals St. Vincentius of RCR Medical Center – heeft veel vragen opgeroepen, maar geen antwoorden opgeleverd. Meer dan 48 uur later is er nog steeds geen officiële update over de aard van de storing, de duur ervan of het herstelproces.
Reacties uit de samenleving: woede, verdriet en wantrouwen
Op sociale media barstte het los. Honderden reacties tonen aan dat de bevolking het vertrouwen in de zorg, en in het beleid, massaal verliest.
“We moeten begrip hebben voor AZP, maar hebben zij ook begrip voor ons? Voor de mensen die daar elke dag aankloppen?”
“Pas als je flauwvalt, kijken ze naar je als spoedgeval. De rest moet je zelf maar bekijken.”
“Gezondheidszorg in Suriname is barst slecht. Zelfs met verzekering moet je overal betalen.”
“Spoedpost stuurt je gewoon terug naar AZP. En daar kunnen ze niks doen.”
Sommigen spreken zelfs over structureel falen en verwijzen naar het verleden:
“AZP draait al 15 jaar niet op volle kracht. Wat is er écht veranderd?”
Een explosieve reactie ging viral, waarin de frustratie richting minister Amar Ramadhin en de regering ongefilterd wordt verwoord:
“Er is geen geld voor personeel, maar wel miljoenen voor verkiezingsprojecten. Stop met spelen met mensenlevens.”
Zorg is spoed, geen luxe
Burgers stellen terechte vragen:
Zonder bloedtesten komt de basis van medische diagnostiek in gevaar. Zeker bij spoedeisende hulp kan dit leiden tot fatale vertragingen. De stilte van het ministerie voedt niet alleen de onzekerheid, maar ook de boosheid en het wantrouwen.
De kloof groeit
In plaats van geruststelling voelen burgers zich in de steek gelaten. De overheid vraagt om geduld en begrip, maar biedt geen concrete oplossingen, geen helderheid, geen garanties.
De vraag blijft dan ook: hoe lang blijft de patiënt de dupe van een zwijgende overheid en een systeem dat al jaren kraakt onder zijn eigen gewicht?
