Stel je dit eens voor: de gemiddelde ambtenaar ploetert door de dagen heen, werkt keihard om de eindjes aan elkaar te knopen. Alles wordt duurder – boodschappen, benzine, elektriciteit – maar wat ze krijgen is een schamele loonsverhoging van 25%. En dan komt er dit nieuws: de top van de regering geeft zichzelf doodleuk een loonsverhoging van 400%. Ja, je leest het goed. Niet 40%. Niet 100%. Maar 400 procent.
Dit is geen satire, geen grap. Het gebeurt echt in Suriname. De regering geeft zichzelf een salarisverhoging die elke burger als belachelijk zou beschouwen. Hoe rechtvaardig je in godsnaam een dergelijke verhoging terwijl de gemiddelde burger vecht om elke maand de rekeningen te betalen?
Laten we eens even eerlijk zijn: dit is geen kwestie van economische noodzaak of ‘bezuinigen’, zoals ze zo mooi proberen te verkopen. Dit is hebzucht, niets anders dan dat. Hoe kun je spreken van bezuinigingen en tegelijkertijd je eigen zakken vullen? Dit is alsof de kapitein van een zinkend schip zichzelf een luxe diner serveert, terwijl de bemanning verdrinkt.
De overheid beweert dat dit gedaan moet worden om de salarissen van de drie machten te synchroniseren, maar dat is een drogreden van de hoogste orde. Als de synchronisatie zo belangrijk was, waarom begin je dan niet met het verhogen van de salarissen van de gewone ambtenaren, degenen die het hart en de ziel van de overheidsinstellingen vormen? DNA-leden krijgen al het minste, roepen ze, maar dat ze eerst hun eigen portemonnee volstoppen vóór ze die van anderen verbeteren, spreekt boekdelen.
Wat deze situatie nog wranger maakt, is de totale minachting voor de gewone burger. Dezelfde regering die deze salarisverhoging doorvoert, houdt voortdurend toespraken over bezuinigen, over de moeilijke tijden waarin we ons bevinden, en hoe “niemand achterblijft.” Maar laten we de waarheid onder ogen zien: het zijn niet de burgers die profiteren, het is de top. En terwijl de regering zichzelf verrijkt, wordt de kloof tussen hen en de gewone burger met de dag groter.
Laten we duidelijk zijn: het probleem is niet dat salarissen in de top van de regering in lijn moeten zijn met internationale standaarden, maar wel de oneerlijkheid en timing. Terwijl de bevolking pijn lijdt onder de last van economische malaise, laat de top hun ego spreken in plaats van hun verantwoordelijkheid.
Dit soort misstanden moeten we niet laten passeren. Dit is niet iets waar we stilletjes over kunnen blijven, hopend dat het wel zal overwaaien. Dit is het soort nieuws dat je moet delen, bespreken, en waarbij je de verantwoordelijken ter verantwoording moet roepen. Want dit gaat niet alleen over centen – dit gaat over waardigheid. Dit gaat over wie we zijn als samenleving en wat we accepteren van onze leiders.
En als jij, net als ik, gelooft dat het tijd is dat deze machthebbers een keer met beide benen op de grond komen, deel dan dit verhaal. Laat iedereen weten dat wij niet dom zijn, en dat wij door de schijnheiligheid heen kijken. Want als wij onze stem niet laten horen, wie zal het dan doen?
Geschreven door Lothar.
