Corruptie. Het is een woord dat het gesprek over Suriname steeds vaker domineert, alsof het onlosmakelijk verbonden is met de staat. Decennia van wanbeheer, vriendjespolitiek en geldstromen die in verkeerde zakken verdwijnen, hebben een diepe kloof geslagen tussen de bevolking en haar leiders. Dit onzichtbare gif heeft het vertrouwen in het politieke systeem aangetast en belemmert elke hoop op vooruitgang.
Suriname’s situatie is schrijnend: terwijl gewone burgers worstelen met hoge prijzen en een slinkend besteedbaar inkomen, lijken sommigen in machtsposities zich te verrijken zonder verantwoording af te leggen. De verhalen zijn alom bekend: dubieuze contracten, verdwenen overheidsfondsen en bedrijven die lucratieve deals sluiten in ruil voor “politieke gunsten”. Elk jaar worden er onderzoeken aangekondigd, maar de daadwerkelijke straffen blijven uit. Het volk ziet dit, voelt het, en raakt steeds verder vervreemd van de overheid.
Een recent voorbeeld is de misbruik van overheidsmiddelen binnen openbare aanbestedingen, waar miljoenen verloren gaan door gebrek aan transparantie. Ook het beheer van natuurlijke hulpbronnen – van houtkap tot goud – is een bron van corruptie. Wie profiteert er echt van de immense rijkdommen van het land? Niet de hardwerkende burgers, zoveel is duidelijk.
De wortels van corruptie in Suriname liggen diep. Jaren van politieke instabiliteit en afhankelijkheid van natuurlijke rijkdommen hebben een cultuur van ondoorzichtigheid gecreëerd waarin accountability een zeldzaamheid is. Politici en ambtenaren worden zelden ter verantwoording geroepen, en dat draagt bij aan een gevoel van straffeloosheid dat alleen maar meer corruptie voedt.
Maar hoe kom je uit zo’n spiraal? Hoe breek je met een systeem dat zo diep verankerd lijkt? Het antwoord is duidelijk, maar niet eenvoudig: radicale hervormingen en leiderschap met lef. Allereerst moet er een onafhankelijke, krachtige anticorruptiewaakhond komen, met de macht om corruptie op elk niveau te onderzoeken en te bestraffen. Dit vereist niet alleen politieke wil, maar ook maatschappelijke druk. Het Surinaamse volk moet blijven eisen dat hun leiders niet alleen beloven, maar ook leveren.
Daarnaast moet er transparantie komen in elk aspect van het bestuur. Van het openbaar maken van de inkomsten uit grondstoffen tot strengere regelgeving rond openbare aanbestedingen, het vertrouwen kan alleen worden hersteld als er niets meer te verbergen valt.
Corruptie is niet alleen een moreel probleem; het is een economisch en sociaal destructieve kracht. Het vertraagt ontwikkeling, vergroot ongelijkheid en versterkt wanhoop bij een volk dat betere tijden verdient. Suriname heeft alles in huis om te bloeien: rijke natuurlijke hulpbronnen, een jonge bevolking en een unieke culturele diversiteit. Maar zonder het gif van corruptie te bestrijden, blijft het land gevangen in een vicieuze cirkel.
Suriname heeft leiders nodig die hun verantwoordelijkheid nemen. Geen mooie woorden meer, maar daden. De tijd van excuses is voorbij. Het volk verdient een eerlijke kans op een betere toekomst.
Geschreven door: L.Richelieu
