Suriname staat op een kruispunt — niet alleen geografisch of politiek, maar moreel. Terwijl miljoenen verdwijnen in de mist van regeringsdeals, blijft de burger met lege handen achter. En erger nog: met vragen waar niemand een antwoord op durft te geven.
Neem het Apura-Southdrain-project. Een megacontract van 44 miljoen Amerikaanse dollars, gegund op basis van nog niet bestaande begrotingen tot aan 2029. De naam van het winnende bedrijf? Een lege NV met een oprichter die toevallig ook banden heeft met een reisbureau. De minister? Die zegt: “We hebben het procedureel gedaan.” Maar als zelfs de rechter in een zeldzaam harde tussenuitspraak de werken per direct laat stilleggen, dan weet je: dit stinkt.
En als je dan hoopt op een minister van Financiën die met harde feiten komt, krijg je een man die toegeeft dat er 25 miljoen dollar per maand aan goud het land wordt uitgesmokkeld, en dat een verantwoordelijke instantie “vergeten” was om een vergunning goed te melden. Vergeten. We praten over tientallen miljoenen, over nationale rijkdom die via privévliegtuigen het land uit vliegt. En de regering zegt: “We praten erover.”
Wat is dat voor bestuur?
En alsof dat nog niet genoeg is, worden verkiezingen straks gefinancierd met geld uit een begroting die niet eens is goedgekeurd. Ambtenaren krijgen een symbolische 10% looncorrectie – “omdat de inflatie 10% was” – maar wie naar de winkel gaat, weet dat zijn SRD daar minder waard is dan ooit tevoren.
Intussen belooft de regering trots dat “iedere burger binnenkort 750 US Dollars krijgt” van de toekomstige oliedollars. Maar er is geen wet, geen transparantie, geen planning. Alleen vage beloftes en banken die zogenaamd al zijn betrokken. Mensen willen hun aandeel in het nationaal goud en olie, en krijgen een flyer.
En dan de brug naar Guyana. Ja, een brug. Terwijl Suriname nog diplomatiek worstelt met het Tigri-gebied, willen we alvast beton gieten over een grenslijn die we nog niet eens definitief hebben verdedigd. En ook hier: geen breed nationaal debat, geen hoorzitting, geen transparantie. Alleen een haastige drang om “voor 1 juni te tekenen”, want men wil graag één specifieke minister erbij hebben. Niet het belang van het volk, maar het eergevoel van een politicus bepaalt de timing.
En de oppositie? Die slaapt. Geen motie. Geen spoedvergadering. Geen oppositie in de echte zin van het woord. De Assemblee is gedegradeerd tot een decor, een toneel waar de schijn van controle wordt opgevoerd, maar waar niemand durft in te grijpen.
De mensen zijn moe. Moe van politieke intriges. Moe van ministers die zich verstoppen achter procedures. Moe van beloftes zonder inhoud. En vooral: moe van een systeem waarin transparantie niet vanzelfsprekend is, maar verdacht wordt gemaakt.
We leven in een land waar de overheid liever zwijgt dan uitlegt, liever beschermt dan onderzoekt, liever herkiest dan herstelt.
Dit is geen incident meer. Dit is een patroon. Een cultuur van stilzwijgen, doorschuiven en vertragen — met als enige doel: aanblijven.
Maar de vraag is niet meer: wie heeft wat fout gedaan?
