Het Journalistencollectief Verkiezingen 2025 (JCV 2025) presenteert zich als hét journalistieke waakhondinitiatief om de komende verkiezingen in Suriname te begeleiden. Een samenwerking tussen gevestigde media in het land die streeft naar transparantie, feitelijkheid en objectieve verslaggeving. Maar bij het lezen van zowel Suriname Herald als Starnieuws over deze presentatie, dringt zich één vraag op: waar is de diaspora in dit verhaal?
Suriname telt een omvangrijke en betrokken diaspora in landen als Nederland, de VS en Frans-Guyana. Deze groep volgt de ontwikkelingen in het moederland niet alleen op afstand, maar speelt ook een actieve rol in het publieke debat. Platforms zoals RInieuws brengen diepgravende, kritische journalistiek—vaak met een scherpte die binnenlandse media niet altijd durven of kunnen hanteren. Toch zijn deze stemmen nergens te bekennen binnen het collectief.
Een waakhond die slechts vanuit één perspectief kijkt, ziet nooit het hele plaatje. Door diaspora-media uit te sluiten, wordt een cruciale kans gemist om journalistiek te verrijken met internationale ervaringen, frisse invalshoeken en de nodige onafhankelijkheid van lokale politieke of commerciële invloeden. De diaspora kijkt met afstand, en juist daardoor met scherpte.
De kracht van diaspora-journalistiek ligt ook in het feit dat zij minder vatbaar is voor lokale druk. Geen advertentiesubsidies van overheden. Geen innige banden met machtsstructuren. Alleen de journalistieke plicht om het publiek te informeren en machthebbers te controleren. In een tijd waarin fake news en belangenverstrengeling de geloofwaardigheid van media wereldwijd ondermijnen, is dit geen luxe, maar noodzaak.
De vraag is dan ook: is de uitsluiting van diaspora-media een gemiste kans, of een bewuste keuze? Worden kritische stemmen buiten de grens als lastig ervaren? Of is er simpelweg niet nagedacht over de rol van Surinamers buiten het land zelf in het waarborgen van democratische processen?
Welke reden het ook is, het resultaat blijft hetzelfde: het collectief mist slagkracht, diepgang en representativiteit. Terwijl Suriname juist gebaat is bij een breed gedragen, inclusief mediaplatform dat álle hoeken van het debat belicht.
Een serieus waakhondinitiatief nodigt uit, in plaats van uit te sluiten. Het betrekt juist de kritische media die misschien confronterende vragen stellen. Want dat is wat journalistiek hoort te doen.
De diaspora is geen buitenstaander. Wij zijn familie, erfgenamen van dezelfde strijd, dragers van dezelfde cultuur, en medebouwers van dezelfde toekomst. Als de journalistiek in Suriname werkelijk wil dienen als waakhond van de democratie, dan is het hoog tijd dat de deur naar buiten wordt opengezet.
