Dinotha Vorswijk: de ex-minister die niet wilde of kón lezen

Er zijn fouten die voortkomen uit onkunde. Andere uit gemak. Maar de fouten onder Dinotha Vorswijk waren van een ander kaliber — ze kwamen voort uit pure onverschilligheid.

De Rekenkamer was onverbiddelijk: alle gronduitgiftes in 2023 waren onrechtmatig.
Niet enkele, niet de helft — allemaal. Een volledig jaar waarin wetten werden genegeerd, dossiers verdwenen en beschikkingen werden uitgedeeld alsof staatsgrond een persoonlijk netwerk was.
En wie stond aan het roer? Dinotha Vorswijk.

Ja het was Dinotha Vorswijk, Onder haar leiding veranderde het ministerie van Grondbeleid en Bosbeheer in een fabriek van gunsten en papieren beloftes.
De pen bewoog sneller dan het gezonde verstand, en de controlemechanismen werden behandeld als hinderlijke formaliteiten. Waar regels grenzen moesten stellen, werden ze door Vorswijk veranderd in decoratie.

En dan die stilte. Geen rekenschap, geen publieke uitleg, geen greintje verantwoordelijkheid. Alsof ze dacht dat zwijgen de storm zou doen verdwijnen.

Soms lijkt het alsof Dinotha Vorswijk lijdt aan dyslexie voor verantwoordelijkheid — ze leest alles, behalve de gevolgen. Want wat de Rekenkamer beschreef, is geen technische fout.
Het is bestuurlijke nalatigheid, bekrachtigd met haar handtekening.

De impact is desastreus. Voor duizenden burgers die een aanvraag indienden, betekent dit rapport dat hun grondbeschikking juridisch wankel is. Mensen die dachten eindelijk een toekomst te bouwen — op eigen erf, met eigen middelen — staan nu in onzekerheid.
Wie in goed vertrouwen handelde, wordt nu slachtoffer van een beleid zonder kompas.

En voor de staat Suriname? Het betekent schade, rechtszaken en chaos.
Elke onrechtmatige beschikking kan leiden tot claims, terwijl het vertrouwen van burgers verder afbrokkelt. Een overheid die haar eigen wetten niet naleeft, ondermijnt haar bestaansrecht.

Dinotha Vorswijk mag dan ex-minister zijn, maar de echo van haar beleid klinkt nog lang na.
Want nalatigheid verdwijnt niet met een overdrachtsdossier.
Ze blijft hangen — in de systemen, in de dossiers, en in het geheugen van de samenleving.

De Rekenkamer heeft geschreven. Het volk heeft gelezen. Misschien wordt het tijd dat Dinotha Vorswijk ook leert lezen — of in elk geval begrijpt wat ze ondertekende.