De dood van Desiré Delano Bouterse markeert een beslissend moment in de geschiedenis van Suriname. Zijn leven was gevuld met controverse, macht en de echo’s van een verdeeld verleden. Maar het is niet zijn dood die de meeste discussie oproept, het is wat daarna komt – of eigenlijk wat niet komt. Geen staatsbegrafenis. Geen eerbetoon. Geen saluut dat de lucht doorklieft. Een bewuste keuze van de huidige regering, en een keuze die meer zegt dan woorden ooit zouden kunnen.
Een staatsbegrafenis is niet zomaar een ceremonie. Het is een blijk van nationale waardering, een laatste eerbetoon aan iemand die een onuitwisbare stempel heeft gedrukt op het land. Maar wat gebeurt er als die stempel niet alleen bouwstenen bevat, maar ook scheuren en littekens? Het besluit om Bouterse geen staatsbegrafenis te geven, draait niet alleen om zijn rol als voormalig president. Het gaat om de balans tussen zijn prestaties en zijn fouten – een balans die, volgens velen, te zwaar doorslaat naar het negatieve.
In Suriname leven we in een complexe realiteit. Voor sommigen is Bouterse een symbool van onafhankelijkheid en kracht. Voor anderen blijft hij onlosmakelijk verbonden met de schaduw van de Decembermoorden, een episode die diepe wonden sloeg in ons collectieve geheugen. Kan een natie tegelijkertijd rouwen om een leider en weigeren hem de eer van een staatsbegrafenis te geven? Het lijkt tegenstrijdig, maar juist in die spanning ligt de kracht van democratische groei: de erkenning dat leiders niet boven verantwoording staan.
Met dit besluit zet Suriname een belangrijk precedent. Eer moet verdiend worden, niet gegund worden omwille van een titel of een positie. Een staatsbegrafenis is geen automatisch recht, maar een weerspiegeling van het morele kompas van een natie. Door dit eerbetoon te weigeren, maakt de regering een krachtig statement: wie een diepe erfenis nalaat, moet kunnen rekenen op grondig moreel oordeel.
Bouterse’s verhaal eindigt niet met militaire saluten of staatsceremonies, maar met een nationale discussie. Hoe willen we onze geschiedenis herinneren? En welke lessen nemen we mee naar de toekomst? Het ontbreken van staatseer is geen veroordeling, maar een uitnodiging tot reflectie. Misschien is dat uiteindelijk de eer die hij wel verdient – niet in de vorm van pracht en praal, maar in de vorm van een natie die leert en groeit.
