In Suriname is politiek nauw verweven met etniciteit. Veel burgers identificeren zich met partijen zoals de VHP, NDP, ABOP of PL niet vanwege hun beleid, maar door etnische en historische banden. Dit heeft geleid tot een politieke dynamiek die zowel krachtig als destructief is. Laten we deze realiteit kritisch onder de loep nemen.
Het kiezen voor een partij die je eigen etniciteit vertegenwoordigt, kan voelen als een vanzelfsprekende keuze. Het geeft een gevoel van veiligheid en verbondenheid, vooral in een land dat historisch gezien is verdeeld langs etnische lijnen. Politieke partijen spelen hier handig op in door een gevoel van gemeenschap te versterken en vaak zelfs te exploiteren.
Maar deze loyaliteit creëert ook blinde vlekken. Kiezers blijven een partij steunen, zelfs wanneer die keer op keer faalt om concrete verbeteringen te realiseren. De ethische vraag die rijst: Is het werkelijk in het belang van een gemeenschap om een partij te steunen die haar beloften niet nakomt, puur vanwege gedeelde afkomst?
Etnische loyaliteit heeft een hoge prijs, die vaak pas later zichtbaar wordt. Partijen richten zich vooral op hun traditionele achterban, waardoor beleidsvorming sectoraal wordt in plaats van nationaal. Dit leidt tot scheefgroei in de verdeling van middelen en kansen.
Daarnaast blijven politieke leiders, ongeacht hun prestaties, vaak aan de macht vanwege de electorale steun van hun etnische achterban. Dit maakt hen minder verantwoordelijk naar de gehele samenleving. Corruptie, inefficiëntie en vriendjespolitiek worden genormaliseerd, omdat de loyaliteit van kiezers wordt gezien als een garantie.
Het etnische karakter van Surinaamse politiek vergroot de afstand tussen gemeenschappen. In plaats van eenheid en samenwerking te bevorderen, versterkt het rivaliteit en wantrouwen. De politiek verdeelt het land langs lijnen die al kwetsbaar zijn, waardoor het moeilijk is om consensus te bereiken over nationale prioriteiten.
Deze verdeeldheid maakt Suriname kwetsbaar. Zonder een gezamenlijke visie blijft vooruitgang traag en onsamenhangend. Terwijl de wereld om ons heen verandert, riskeert Suriname vast te blijven zitten in patronen van verdeeldheid.
Zowel kiezers als politici dragen verantwoordelijkheid voor deze situatie. Burgers moeten hun keuzes heroverwegen: Stemmen we op basis van traditie of op basis van wie daadwerkelijk het beste plan heeft voor ons land? Politici moeten erkennen dat het kortetermijndenken – stemmen winnen door etniciteit uit te spelen – een doodlopende weg is.
Echte leiderschap vereist moed om etnische grenzen te overstijgen en beleid te voeren dat inclusief is. Maar dezelfde moed is nodig van de kiezers, die politieke vernieuwing kunnen afdwingen door leiders te belonen die écht resultaat leveren.
Suriname heeft een rijke culturele diversiteit die een bron van kracht zou moeten zijn, niet van verdeeldheid. Maar om dit potentieel te benutten, moet de politiek veranderen. Dit begint bij een kritische blik op onze eigen keuzes: Zijn we bereid de moeilijke vragen te stellen en leiders te eisen die iedereen dienen, niet slechts een deel van ons?
Etnische politiek heeft ons te lang beperkt. Het is tijd om verder te kijken dan afkomst en loyaliteit, en te streven naar een Suriname waar beleid, transparantie en inclusiviteit de norm zijn. Alleen dan kunnen we een toekomst bouwen die ons allemaal vooruit helpt – ongeacht waar we vandaan komen.
Geschreven door: L.Richelieu
