Paramaribo – Terwijl Suriname gebukt gaat onder schulden, bezuinigingen en een aanhoudende economische crisis, ligt er volgens ondernemer en activist Alberto Boerleider jaarlijks tot wel twee miljard Amerikaanse dollar voor het oprapen. “We hoeven er niet voor te werken, we hoeven alleen maar ons bos te behouden,” zegt hij in een spraakmakende aflevering van De Dave Podcast. Zijn boodschap? Het geld ligt klaar – maar de regering weigert het simpelweg op te halen.
In de podcast onthult Boerleider dat Suriname via het Parijsakkoord van 2021 toegang heeft tot het internationale systeem van carboncredits. Landen met veel bossen, zoals Suriname, kunnen via CO₂-compensatie geld claimen van zwaar vervuilende industrieën en landen in het Westen. Het principe is eenvoudig: wie een ‘plus’ heeft aan bos, krijgt betaald door wie een ‘min’ heeft aan uitstoot.
“Er zit inmiddels 800 miljard euro in dat Europese potje,” stelt Boerleider. “En Suriname – met 93% bosbedekking – heeft één van de grootste claims ter wereld. Maar we doen er niets mee.”
“Alberto Boerleider noemt Suriname ‘het 4e rijkste land ter wereld in carbon wealth’. Hoewel er geen officiële ranglijst is die dat expliciet bevestigt, is het wel feilloos duidelijk dat Suriname behoren tot de top land in CO₂-opslag: met 93% bos en een CO₂-negatieve status hoort het tot de voorhoede van natuurlijke koolstofreservoirs.”
Deze uitzonderlijke positie dankt Suriname aan zijn uitgestrekte, relatief ongerepte regenwouden. In klimaatjargon heet dit: CO₂-negatief. Het land neemt structureel meer broeikasgassen op dan het uitstoot – een unicum in de wereld. Die ecologische ‘winst’ is verhandelbaar via de carbonmarkt, maar Suriname benut die nauwelijks.
Volgens Boerleider ligt de oorzaak in een bekend Surinaams probleem: gebrek aan transparantie en politieke moed. “Zodra je besluit dat geld op te halen, moet je je administratie op orde hebben, laten zien wat je doet, en eerlijk zijn over waar het geld naartoe gaat,” zegt hij. “En dát is blijkbaar moeilijker dan bij het IMF gaan bedelen.”
De kritiek op het regeringsbeleid is vlijmscherp. In plaats van het klimaatgeld aan te spreken, kiest de overheid volgens Boerleider liever voor belastingen, subsidieschrapping en leningen. “Want zo hoef je niemand uit te leggen waar geld precies verdwijnt. Je vraagt offers van de bevolking, terwijl je miljarden laat liggen.”
De kern van Boerleider’s betoog zit in de manier waarop Suriname zijn bossen laat certificeren. Momenteel wordt gekozen voor de minimale vorm van certificering, wat slechts $4 tot $10 per ton CO₂ oplevert. Maar, zo benadrukt hij, met een overstap naar de ‘gold standard’ zou Suriname tien keer zoveel kunnen verdienen.
“We maken dezelfde fout als bij goud en bauxiet,” waarschuwt Boerleider. “We exporteren ruw materiaal zonder waarde toe te voegen. Maar carbon is geen grondstof die opraakt – het wordt alleen meer waard als je het slim beheert.”
Volgens hem zou een ‘gold standard’-certificering – met satellietbewaking, rapportage en internationale verificatie – miljarden per jaar kunnen opleveren. “In plaats van een houttruck vol stammen, stuur je een rapport en krijg je geld. Maar daarvoor heb je politieke durf nodig. En een simpele wet, letterlijk een A4’tje.”
De tijdlijn is volgens hem glashelder: als Suriname vandaag besluit om serieus werk te maken van deze certificering, kan binnen zes tot achttien maanden de eerste uitbetaling volgen. “Zonder één gram goud te delven of olie te pompen,” zegt hij. “Dat geeft ons lucht, voedselzekerheid, betere zorg en infrastructuur. Maar alleen als we het durven.”
In de podcast noemt hij concrete voorbeelden: één miljoen hectare goed gecertificeerd bos zou al 5 miljard dollar kunnen opleveren – meer dan de volledige Surinaamse goudsector per jaar. “En dat alleen voor het beschermen van wat we al hebben.”
Boerleider vermoedt dat er bewust voor minimale certificering wordt gekozen, zodat machtige groepen de controle behouden. “Zodra je het geld via officiële wegen haalt, komt het onder toezicht te staan. Dan kunnen goud-, hout- en oliebelangen niet meer ongezien graaien,” zegt hij. “Dus is het makkelijker om zogenaamd ‘onwetend’ te blijven.”
Zijn oproep aan de regering is helder en onomwonden:
“Stop met schijndoelen en theater. We hebben geen leningen nodig, we hebben geen China nodig, we hebben ons bos. Geef het de waarde die het verdient, ga voor de ‘gold standard’, en haal ons land uit de armoede. Alles ligt klaar – we hoeven alleen maar te tekenen.”
De Dave Podcast – S4E38: “We praten over 2 miljard per jaar – GRATIS GELD” met Alberto Boerleider