De introductie van particuliere ziekenhuizen wordt vaak gepresenteerd als een verbetering voor de gezondheidszorg. Het idee is dat concurrentie zou leiden tot betere zorg en lagere kosten. Maar wereldwijd blijkt het tegenovergestelde waar: in geen enkel land heeft de privatisering van de zorg geleid tot een verlaging van de kosten. Integendeel, de prijzen stijgen, de toegankelijkheid neemt af, en de winsten verdwijnen in de zakken van aandeelhouders in plaats van terug te vloeien in de samenleving.
Zorg als verdienmodel.
De realiteit is simpel: particuliere ziekenhuizen werken winstgericht. Dit betekent dat medische zorg niet langer een recht is, maar een product dat verkocht wordt aan de hoogste bieder. De aanwezigheid van commerciële zorgverzekeraars en private ziekenhuizen zal de zorgpremies verder opdrijven en de middelen die bedoeld zijn voor zorg wegleiden naar bedrijfswinsten. Het academisch ziekenhuis, dat cruciaal is voor de opleiding van toekomstige artsen en verpleegkundigen, krijgt geen middelen om deze taak adequaat te vervullen. De overheid lijkt niet in staat of niet bereid om dit tegen te gaan.
Investeringen in eigen ziekenhuizen:0,0.
Ondertussen blijft de overheid passief toekijken terwijl bestaande ziekenhuizen zichtbaar in verval raken. De vraag dringt zich op: gaat de overheid ooit investeren in de ziekenhuizen die al bestaan? Of blijft het zorglandschap overgeleverd aan buitenlandse bedrijven zoals Apollo Hospitals, die met een vermogen van 1 biljoen US dollar meer dan genoeg kapitaal hebben om de Surinaamse zorgsector volledig te monopoliseren?
Olie, gas en de nieuwe roofbouw.
Apollo komt niet naar Suriname uit liefdadigheid. De opkomende olie- en gasindustrie zal enorme kapitaalstromen genereren, en buitenlandse bedrijven ruiken geld. De vraag is: zal deze rijkdom ten goede komen aan de bevolking, of wordt het een nieuwe vorm van uitbuiting? Met een ziekenhuis in Suriname kan Apollo niet alleen de zorg domineren, maar ook de markt overspoelen met goedkope medicatie uit India, terwijl de lokale infrastructuur verder aftakelt.
Een ziekenhuis met een schandaalverleden.
En dan is er nog de ethische kwestie. In december 2023 onthulde de Britse krant The Telegraph dat Indraprastha Apollo Hospital betrokken was bij een cash-for-kidney schandaal. Arme mensen uit Myanmar werden overgehaald om hun nieren te verkopen aan rijke patiënten, met behulp van vervalste documenten. De regering van Delhi startte daarop een onderzoek. De vraag is: is de Surinaamse overheid hiervan op de hoogte? En belangrijker nog: wat heeft de overheid gedaan om de bevolking te beschermen tegen soortgelijke praktijken?
Wie bepaalt de locatie en belangen?
Het geplande ziekenhuis aan de Commissaris Roblesweg roept ook vragen op. Wie heeft bepaald dat dit de beste plek is voor een privaat ziekenhuis? Welke belangen spelen hier op de achtergrond? Is er een transparant proces geweest of is dit opnieuw een beslissing waarbij de bevolking geen inspraak heeft gehad?
De zorg is geen luxeproduct.
Als de overheid echt de brain drain wil voorkomen, dan moet ze investeren in haar eigen zorginstellingen. Artsen en verpleegkundigen vertrekken niet omdat ze privé ziekenhuizen aantrekkelijker vinden, maar omdat de publieke zorgsector systematisch wordt uitgehold. Zolang de overheid nalaat om in haar eigen ziekenhuizen te investeren, zal de gezondheidszorg verder afglijden en zal de bevolking steeds meer afhankelijk worden van buitenlandse commercial belangen.
De vraag die nu beantwoord moet worden: is dit de toekomst die we willen voor Suriname?
Aanvullende aanbevelingen
Kritiek geven is 1 dus hier de oplossingen.
Het is essentieel dat de overheid, bij het toestaan van particuliere ziekenhuizen, gelijke investeringen doet in bestaande zorginstellingen zoals ziekenhuizen, apotheken en farmaceutische voorzieningen. Suriname beschikt over natuurlijke en economische hulpbronnen die, mits goed beheerd, deze investeringen kunnen ondersteunen. Hieronder volgen enkele beleidsaanbevelingen die binnen het huidige wettelijke kader kunnen worden geïmplementeerd:
1. Verhoging van belastingen op gokactiviteiten: De gokindustrie in Suriname, inclusief operators zoals Suribet, is legaal en gereguleerd. Het verhogen van belastingen op deze sector kan extra inkomsten genereren voor de gezondheidszorg. Het is echter belangrijk om te overwegen dat eerdere maatregelen, zoals het verbieden van de verkoop van gokproducten in winkels, zijn genomen om gokverslaving en maatschappelijke ontwrichting tegen te gaan. Een balans tussen belastingheffing en sociale verantwoordelijkheid is daarom cruciaal.
2. Adequate belastingheffing op callcenters: Callcenters opereren in Suriname en dragen bij aan de economie. Het is belangrijk om ervoor te zorgen dat deze bedrijven eerlijk worden belast en bijdragen aan de nationale inkomsten. Dit vereist een evaluatie van het huidige belastingkader en, indien nodig, aanpassingen om belastingontwijking te voorkomen.
3. Heronderhandeling van de Chinalco-deal: De huidige overeenkomst met Chinalco zou moeten worden herzien om een eerlijker aandeel van de opbrengsten voor Suriname te garanderen. Dit is vooral relevant gezien de potentiele aanwezigheid van andere waardevolle mineralen en de impact op 28.000 hectare bosgebied, wat ook het leefgebied van inheemse gemeenschappen omvat. Compensatie voor milieuschade en sociale impact is noodzakelijk. 52% ipv 13%
4. Verbeterde regulering van de goudindustrie: Illegale goudwinning en -export vormen een uitdaging voor Suriname. Het versterken van toezicht en het belasten van deze activiteiten kan niet alleen de inkomsten verhogen, maar ook milieuschade beperken. Het verplichten van mijnbouwbedrijven om een percentage van hun productie aan de Centrale Bank te verkopen, kan bijdragen aan monetaire stabiliteit.
5. Extra belastingen op concessies en vergunningen: Het heffen van extra belastingen op het bezit van natuurlijke hulpbronnenconcessies en andere vergunningen kan een rechtvaardige bijdrage leveren aan de staatskas. Dit moedigt ook een efficiënter en verantwoordelijker gebruik van deze middelen aan.
6. Regulering van illegale diamantmijnen: Het registreren en reguleren van illegale diamantwinning kan helpen bij het formaliseren van de sector, waardoor belastinginkomsten worden gegenereerd en illegale praktijken worden verminderd.
7. Herziening en extra belasting op visvergunningen: Het huidige systeem van visvergunningen leidt tot situaties waarin vergunningen worden doorverkocht aan buitenlandse entiteiten, wat resulteert in verlies van inkomsten voor Suriname. Het herzien van dit systeem en het verhogen van de belastingen kan bijdragen aan betere controle en meer inkomsten.
8. Afsluiten van wisselkantoren: Wisselkantoren kunnen de officiële bankkoersen ondermijnen en valutamarkten destabiliseren. Het sluiten van deze kantoren kan helpen bij het stabiliseren van de nationale munt en het versterken van de formele bancaire sector.
Door deze maatregelen te implementeren, kan Suriname de nodige financiële middelen genereren om te investeren in de gezondheidszorg en andere essentiële publieke diensten, wat uiteindelijk zal bijdragen aan een duurzamere en rechtvaardigere economische ontwikkeling.
Wie o wie durft dit te realiseren door te voeren en te handhaven
Kritische burger
Alberto Boerleider
