Wat ooit begon als een coalitie vol ambitieuze beloftes, is nu verworden tot een podium van politieke intriges en machtsspelletjes. De strijd om de ministerspost van Binnenlandse Zaken tussen de ABOP en Pertjajah Luhur (PL) is slechts het laatste hoofdstuk in een serie van politieke schermutselingen binnen de Surinaamse regering. Deze machtsstrijd laat zien dat, ondanks alle mooie woorden over hervormingen en ontwikkeling, de Surinaamse politiek nog steeds vastzit in een cultuur van ego’s, belangenverstrengeling en vriendjespolitiek.
De essentie van politiek zou moeten zijn om te dienen in het belang van het volk. Toch lijkt deze prioriteit compleet zoek binnen de huidige coalitie. Het Ministerie van Binnenlandse Zaken – verantwoordelijk voor cruciale zaken zoals personeelsbeleid, nationale veiligheid en bestuurlijke hervormingen – is een sleuteldepartement dat stabiliteit en visie vereist. Maar wat zien we nu? Politici die elkaar publiekelijk bevechten om deze post, zonder duidelijke beleidsdoelen voor de lange termijn. Het draait allemaal om wie de minister kan benoemen, niet om wat de nieuwe minister zou moeten bereiken.
Vicepresident Ronnie Brunswijk’s ABOP ziet de vrijgekomen post als een kans om de greep op de macht te verstevigen, terwijl de PL er alles aan doet om deze invloedrijke functie in eigen kamp te houden. In plaats van een leider te kiezen die daadwerkelijk de uitdagingen van dit ministerie aankan, zijn de politieke kopstukken vooral bezig met het verstevigen van hun eigen positie. Het lijkt erop dat principes zoals integriteit, vakbekwaamheid en leiderschap voor de coalitie slechts loze woorden zijn.
De machtsstrijd rond de post van Binnenlandse Zaken legt een hardnekkig probleem bloot: de Surinaamse politiek draait nog altijd te veel om vriendendiensten en partijloyaliteit. Het is een publiek geheim dat topfuncties vaak worden vergeven aan partijloyalisten of familieleden, ongeacht hun ervaring of kwalificaties. Dit is een cultuur die de effectiviteit van de overheid ondermijnt en het vertrouwen van burgers in de politiek verzwakt.
Hoe kunnen we verwachten dat Suriname vooruitkomt als cruciale posities worden toegewezen op basis van politieke banden in plaats van capaciteiten? Hoeveel overheidsprogramma’s, hervormingen en mooie initiatieven zijn al gestrand door deze opportunistische politiek? In een land dat kampt met werkloosheid, stijgende kosten van levensonderhoud en een fragiele economie, is het onverantwoord dat politici zo veel tijd en energie verspillen aan interne ruzies in plaats van aan daadwerkelijke hervormingen.
Wat ontbreekt is leiderschap dat verder kijkt dan partijbelangen. President Santokhi keert na zijn buitenlandse missie terug in een politiek landschap dat op instorten staat, met een coalitie die op een breekpunt balanceert. Santokhi zou nu de rol van bemiddelaar kunnen aannemen en de partijen tot kalmte manen, maar zal dat genoeg zijn? Want zelfs met bemiddeling blijft de vraag: waar zijn de leiders die het belang van Suriname echt vooropstellen?
De voortdurende ruzies binnen de coalitie maken duidelijk dat de regering geen visie heeft voor het grotere geheel. Het publiek, de mensen voor wie de politici zeggen te werken, ziet hoe partijbelangen worden verheven boven nationale belangen. Men begint zich af te vragen of er überhaupt nog leiders zijn die zich durven uitspreken tegen deze destructieve politieke cultuur.
De politiek in Suriname moet vernieuwen, en dat begint met het afschaffen van de vriendjespolitiek en het aanstellen van bekwame leiders die daadwerkelijk in staat zijn om hervormingen door te voeren. We kunnen niet blijven wachten op een coalitie die elkaar telkens tegenwerkt en niets bijdraagt aan de vooruitgang van het land. Er is behoefte aan transparantie, aan daadkracht, en aan een regering die het vertrouwen waard is.
Het wordt tijd dat de Surinaamse politiek stopt met deze eindeloze dans om de macht en zich richt op het verbeteren van het land. De coalitie heeft een kans om zich te herpakken en haar fouten te corrigeren, maar dat vergt moed en leiderschap. De vraag is of er in deze regering genoeg mensen zijn die dat aandurven.
Geschreven door: L. Richelieu.
