Paramaribo/Kwamalasamutu, 4 april 2025 – Wat begon met beelden van vastgelopen auto’s op de weg naar Saron, ontvouwt zich nu als een veel diepere crisis. Nieuwe luchtfoto’s, vorige maand genomen vanuit een vliegtuig, onthullen een verwoestend beeld van grootschalige ontbossing, vervuiling en infrastructuur die het dagelijks leven van inheemse gemeenschappen verplettert. Maar erger nog: het toont een systeem waarin de vernietiging wordt toegestaan – of erger nog, georganiseerd.
Een van de foto’s toont het gebied rondom Kwamalasamutu, diep in het zuiden van Suriname, verscholen in het regenwoud. Het dorp zelf is alleen bereikbaar per vliegtuig of over het water, maar wordt, net als veel andere inheemse dorpen, indirect geraakt door commerciële exploitatie elders in het binnenland. Dichtbijgelegen zandwegen – zichtbaar op andere foto’s – worden steeds vaker gebruikt door houttrucks en goudtransport, met zware gevolgen voor het ecosysteem en het dagelijks leven van omliggende gemeenschappen.
Op een tweede foto, genomen rond 10:30 uur in de ochtend, zijn meerdere houttrucks zichtbaar op diezelfde weg. Volgens bewoners is dit dagelijkse realiteit: vrachtwagens denderen ’s ochtends binnen en racen ’s middags terug, hun wielen sleurend door modder en zand, terwijl lokale auto’s blijven steken. “Onze voertuigen raken vast, maar zij rijden ons kapot,” zegt een woordvoerder van een inheems platform. “Voor ons is het overleven. Voor hen is het geld verdienen.”
De derde foto is nog schrijnender: een van de vele goudvelden, opengekrabd, ontbost, en zwaar vervuild met kwik. Dit gif stroomt in rivieren en ecosystemen die levensonderhoud bieden aan duizenden. De bomen komen niet terug. De schade blijft generaties lang voelbaar.
En de overheid? Die zwijgt.
Geen controle. Geen herbeplanting. Geen bescherming.
“Waar blijven de belastingen? Waar is het toezicht? Wie bezit die concessies?” vraagt men zich hardop af. En het antwoord is pijnlijk duidelijk: zij die de macht hebben, verdienen eraan.
Want dit gebeurt niet buiten medeweten van de regering. Wie vergunningen afgeeft, wie belastinginning nalaat, wie vergiftiging duldt zonder sanctie – kiest de kant van de vernietiging.
Wat resteert, is verzet in de vorm van woorden. “We kunnen zelf weinig doen,” zeggen bewoners. “Alleen internationale druk, of het sluiten van de toegangswegen, kan misschien nog iets veranderen.”
De luchtfoto’s laten geen ruimte voor twijfel: dit is geen natuurlijke achteruitgang. Dit is een geplande, politiek gedekte uitverkoop van het binnenland.