In de straten van Paramaribo fluistert men al jaren over de verwevenheid van politiek en criminaliteit. Het lijkt erop dat een strafblad eerder een toegangsbewijs is tot de machtskamers dan een obstakel. Deze zorgwekkende trend verdient onze aandacht en kritiek.
Ronnie Brunswijk begon als een rebellenleider, vocht tegen de dictatuur en transformeerde zichzelf in een politicus en zakenman. Maar zijn verleden is niet brandschoon. Hij werd veroordeeld voor zware misdrijven, waaronder drugsdelicten, en toch schopte hij het tot vicepresident van Suriname. Een man met een strafblad op de hoogste positie van het land—hoe kan dat?
Bouterse’s naam is onlosmakelijk verbonden met staatsgrepen, mensenrechtenschendingen en drugscriminaliteit. Jarenlang wist hij zichzelf buiten schot te houden, ondanks veroordelingen en internationale arrestatiebevelen. Toch kon hij twee termijnen als president dienen, zonder dat zijn verleden hem daarbij in de weg zat.
Een ander voorbeeld van hoe politiek en criminaliteit in Suriname hand in hand gaan, is het verhaal van een voormalige minister die verantwoordelijk was voor de financiën van het land, maar uiteindelijk verdween toen justitie hem op de hielen zat. Nu is hij een voortvluchtige, maar nog steeds heeft hij zijn politieke connecties intact.
Arnold Boekoeroe werd in Frankrijk bij verstek veroordeeld voor grootschalige cocaïnesmokkel, samen met Cédric Samson. Toch heeft dit hem niet belemmerd om in Suriname een overheidsfunctie te bemachtigen. Hij werd benoemd tot voorzitter van een presidentiële werkgroep, terwijl hij internationaal gezocht wordt. Hoe kan het dat iemand met een veroordeling op zijn naam toch door de politieke elite wordt omarmd? Wat zegt dat over de staat van de wetshandhaving in Suriname?
Een recenter geval dat de Surinaamse politiek op zijn grondvesten doet schudden, is de arrestatie van een politicus met de bijnaam Bordo. In Frankrijk werd hij vastgezet in verband met drugshandel, een bevestiging van wat velen al lang vermoeden: de grens tussen politiek en georganiseerde misdaad is in Suriname flinterdun.
Dit zijn geen incidenten. Dit is een patroon. Een systeem waarin veroordeelde criminelen niet worden geweerd, maar worden beloond. Waar leiderschap wordt verward met macht, en waar integriteit steeds verder naar de achtergrond verdwijnt.
Wat voor boodschap geeft dit aan de gewone burger? Dat eerlijkheid niet loont? Dat misdaad loont zolang je de juiste connecties hebt? Dat politiek geen roeping is, maar een vrijbrief om boven de wet te staan?
De Surinaamse bevolking heeft keer op keer gezien hoe politieke leiders met een strafblad wegkomen met alles. De vraag is: blijft men dit accepteren? Of wordt het tijd om de lat hoger te leggen? Om te eisen dat politici, net als iedere gewone burger, verantwoordelijkheid moeten nemen voor hun daden?
Suriname verdient leiders met visie, niet met veroordelingen. Integriteit zou geen luxe moeten zijn, maar een vereiste. Want zolang criminelen de politiek blijven domineren, blijft de toekomst van Suriname in de schaduw staan.
