Paramaribo – Terwijl de verkiezingscampagnes in Suriname steeds grimmiger worden, maakt VHP-parlementariër Cedric van Samson zich opvallend hard voor zijn partij – en tegelijkertijd opvallend blind voor kritiek. In een recent interview met TBN haalt Van Samson fors uit naar oppositiepartijen, het Anti-Fraude Platform en zelfs individuele burgers die tijdens een campagnebezoek hun ongenoegen lieten blijken.
Zijn boodschap is helder, maar dubieus: alleen partijen met regeringsverantwoordelijkheid kunnen worden bekritiseerd. “Je kunt niet worden weggejaagd als je nooit iets hebt gedaan,” stelt hij. Maar is dat niet een schoolvoorbeeld van politieke arrogantie?
Van Samson beschrijft hoe hij tijdens een campagne in Geyersvlijt niet werd “weggejaagd”, zoals op sociale media werd gesuggereerd, maar juist constructief in gesprek wilde gaan met burgers – die hem echter niets durfden te zeggen. Wat hij echter gemakshalve vergeet te vermelden, is de context: burgers die zich bedreigd voelen door de aanwezigheid van macht, kunnen zwijgen uit angst – niet uit instemming.
Dat Van Samson het protest wegzet als “opgezette zaken” en tegenstanders ridiculiseert (“met een mond vol tanden”) laat zien hoe diep de disconnectie is tussen bestuur en burger.
Wat volgt is een tirade tegen oppositiepartijen die, volgens hem, “karaktermoord” plegen en “geen visie hebben.” De klachten over frauduleuze gunningen? Volgens Van Samson slechts campagnestrategie. De opmerkingen van het Anti-Fraude Platform? Een ‘hetze’ tegen de VHP. Zijn oplossing? “Sommige mensen moeten gewoon hun mond leren houden.”
Een opmerkelijke uitspraak voor een volksvertegenwoordiger die geacht wordt dialoog te voeren, geen monoloog.
Van Samson maakt het nog bonter door vrouwelijke politieke tegenstanders – met name NDP-kandidaat Ingrid Bouterse-Waldring – niet inhoudelijk aan te pakken, maar af te schilderen als een “erfgenaam” van haar man. Hij vergelijkt haar met “‘Susanna Doublesi” een beruchte historische figuur uit de koloniale tijd in Suriname, die bekend stond als een wrede en tirannieke plantagehoudster – een symbool van onderdrukking, slavernij en machtsmisbruik. Een ongefundeerde en seksistisch geladen analogie die niet misstaat in een pamflet uit een ander tijdperk.
In plaats van ideeën, richt Van Samson zijn pijlen op afkomst, kleur en familiebanden. Daarmee ondermijnt hij niet alleen zijn eigen geloofwaardigheid, maar ook het politieke debat in Suriname.
Zijn verdediging van VHP-benoemingen in het Centraal Hoofdstembureau als legitiem, terwijl hij vergelijkbare benoemingen onder eerdere regeringen als partijdig betitelde, toont aan hoe selectief zijn rechtsvaardigheid werkt. De roep om objectiviteit geldt blijkbaar alleen zolang het de eigen partij niet schaadt.
Van Samson toont in zijn betoog wat er mis is met de politieke cultuur in Suriname: kritiek wordt als vijandig gezien, oppositie als irrelevant en burgers als lastig. In een tijd waarin het vertrouwen in de democratie onder druk staat, kunnen zulke uitspraken een gevaarlijk precedent vormen.
Een verantwoordelijke politicus toont leiderschap door te luisteren, niet door te overschreeuwen. Door te reflecteren, niet door te ridiculiseren. Als dit de toon is waarmee regeringsverantwoordelijkheid wordt verdedigd, dan is de vraag gerechtvaardigd: wie moet hier écht worden weggejaagd?
Bekijk de interview hieronder:
Interview Van Samson
